...

با توام ای سهراب

ای به پاکی چون آب

...

یادته گفتی به من

" تا شقایق هست زندگی باید کرد"

نیستی سهراب که ببینی شقایق هم مرد

دیگه به چی دل خوش بکنم؟

یادته گقتی بهم

" به سراغ من اگر می آیید نرم و آهسته بیاید که مبادا ترکی بردارد چینی نازک تنهایی من.."

آمدم... آهسته...

نرم تر از پر قو

خسته ازدوری راه

خسته و چشم به راه

یادته گفتی به من

" عاشقی یعنی دچار"

فکر کنم شدم دچار...

تو خودت گفتی ...

" چه تنهاست ماهی ، اگه دچار دریا باشه"

آره تنها باشه

یار غمها باشه

یادته گفتی به من

" گاهگاهی قفسی می سازم می فروشم به شما تا با آواز شقایق که در آن زندانیست دل تنهائیتان تازه شود...

دیگه حتی اون شقایق اسیر قفسه

سهراب...!

ساحل یک نفسه

نیست که باز تازه کنه

این دل تنهای منو

پس کجاست اون قفس شقایقت؟؟؟

منو با خودت ببر با قایقت

راست می گفتی...

"کاش مردم دانه های دلشون پیدا بود"

آره

کاشکی دلشون شیدا بود

من به دنبال یه چیز بهترینم سهراب...

تو خودت گفتی بهم

" بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است...."